حاج مهدی مختاری شب ۳ محرم ۱۳۹۵

تو حسینیه ی دل کتیبه زاری می کنه 
با دلای دیوونه ببین چه کاری می کنه 
حدیث امام رضا،اشکا رو جاری می کنه 
 
إنّ یوم الحسین،أقرح جفوننا 
والسبَلَ دموعَنا و اذلَّ عزیزنا 
بإرض کرببلا 
 
کربلا رو غم گرفته،بیرق و علم گرفته 
مادری میون گودال،دم گرفته 
 
وااای حسین حسینم 
 
چند شبه نیستی بگی،روضه برای دخترت 
بغلت کرده چرا،نیزه به جای دخترت 
تمومی نداره که،مصیبتای دخترت 
 
از کدوم غم بگم، از پای پرآبله 
از فشار سلسله، داره دخترت گله 
خیلی از دست حرمله 
 
بس که من رو هر کجا زد 
پیش چشم بچه ها زد 
روی ناقه خواب بودم که 
بی هوا زد 
 
بابای من بابای خوبم 
 
شامیا بهم میگن، مگه تو بابا نداری 
واسه دیدنت شده، کارم فقط روز شماری 
آخه من خوب می دونم،که تنهامون نمیذاری 
 
پدر خوب من،دیدی آخر اومدی 
گرچه با سر اومدی 
با چشم تر اومدی 
دیدن دختر اومدی 
 
دختری که دیگه پیره 
از تموم دنیا سیره 
اومدی کنارش اما 
دیگه دیره 
 
بابای من بابای خوبم 
 
عمه جون بیا ببین،که گمشدم پیدا شده 
شب تار این خرابه ام چه با صفا شده 
حالا که بابام اومد، غم از دلم جدا شده 
 
آخرش اومدی، ای غریب آشنا 
از فراز نیزه ها 
پر زدی کنار ما 
روم نمیشه اما بابا 
 
با سر تو روبه رو شم 
روی گونم و می پوشم 
گوشواره هامو شکوندن 
توی گوشم  
 
بابای من بابای خوبم

رفتی و بعد تو سپر بلام شده خواهر تو 
از روی نیزه ها آخرش پس می گیرم من سرتو 
دختر حرمله،خیلی مسخره می کرد دختر تو 
 
واسه گریه کردن نا ندارم 
بس دووندنم که پا ندارم 
 
یا ابتا یا ابتا من الذی اَیتمنی 
 
جای آغوش تو، چند روزه اسیر سلسله شدم 
بی طاقت از زجر و، خسته از زخمای آبله شدم 
از دست این پاها، بدجوری سربار قافله شدم 
 
کشیدن به زنجیر دست و پامو 
رفتی و ندیدی - گریه هامو 
 
یا ابتا یا ابتا من الذی اَیتمنی 
 
بابایی بابایی،خواب برام نذاشته درد کمرم 
این شب ها بد جوری،دردسر شده برام درد سرم 
چشمام تار می بینه،همه جا سیاه شده در نظرم 
 
دشمن تو من رو خیلی بد زد 
گاهی با مشت و گاهی لگد زد 
 

زِسرت نمانده جسمی،به سرم نمانده مویی ...
که گرفته بود مویم،به کفِ خودش عدویی ...
دلِ زخم خورده م را ننهد کسی رفویی
همه هست آرزویم ، که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم ، برسم به آرزویی
نه پری در آسمانم ، نه دلی ست بر زمینم
نه توان ایستادن،نه مجال تا بشینم ....
*هر کدوم آروم میومدیم ، عمه رو میزدن ... 
هیچ جا نزاشتن راحت استراحت کنیم...*
که به لطفشان نمانده ز سفر نه آن نه اینم
به کسی جمالِ خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانى بود از تو گفتگویى
غم گوش و چَنگ و غارت همه مُستعدِ قَتلم
سر و نیزه و اسارت همه مستَعدِ قتلم
لب و خیزران،جسارت همه مستَعدِ قتلم
غم و درد و رنج و محنت همه مستَعدِ قتلم
تو ببر سر از تنِ من ببر از میانه گویى
ز هرآنچه دیده چشمم ، تو مخواه تا بگویم ....
*به رویِ ناقۀ عریان نرفته بودمُ رفتم .... بابا ... بابا ... بابا ...*
ز هرآنچه دیده چشمم ، تو مخواه تا بگویم ...
به خدا که چند دفعه زده‌ام صدا : عمویم ...
*در زیرِ تازیانه عمویم مرا ندید .....*
ز هرآنچه دیده چشمم ، تو مخواه تا بگویم ...
به خدا که چند دفعه زده‌ام صدا : عمویم ...
به لبان زخم خورده نفسی ببوس رویم
«به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم
شده‌ام ز ناله نایی،شده‌ام ز مویه مویی»
زِ هَراس کرده‌ام بس که فرار از حرامی
به وفورِ تاولِ پای ، نمانده است گامی
همه‌ام ز دست رفته و فقط به جاست نامی
«چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی؟
چه شود که کام جوید ز لب تو کامجویی»